Biraz da lovesal

Aslında… Ben bu konuya birazcık uzak olabilirim. Yani, açıkçası bilmiyorum. Çevremdeki insanların ilişki anlayışı ve benimkiler çoooook farklı… Kendim gibi birini bulmak şu ana kadar imkansız gibi geldi bana. Belki hala öyledir? Kim bilir?

Ben galiba bir kez aşık oldum. Geçenki yazılarımdan birinde “Bu kalp seni unutur mu?”da biraz özlemsel konuları linçlemiş olabilirim. Pekala… Benim kalbim de galiba unutamadı. Kendime yediremiyorum sadece. Herneyse, bu konuyu şu anlık rafa kaldıralım.

Çevremde kendim gibi insan bulmak benim için çok zor. Bunları ilk duydugumda çok şaşırmıştım; Ne demek sevgilim sarhoş bir kıza yardım edemez??? Etmeli! Etmek zorunda! Eğer ben sevgilime güvenmesem zaten sevgilim olmazdı. Bugün arkadaşlarımla bu konu hakkında tartıştık. Ben bu yardım etme meselesini savunduğumda “Ben sevgilime güvenirim de… o kıza güvenmem ama.” gibisinden bir cümle kuruldu. Şaşırarak arkadaşıma döndüm. “Eğer sarhoş kız yersiz bir şey yaparsa sevgilin sarhoş olmadığı için zaten düzgün müdahale edebilir değil mi? Aslında bu binevi sevgilime güvenmiyorum demek oluyor.” dedim. Açıkçası sevgilimin kız arkadaşları olabilir, yardıma ihtiyacı olan birisine yardım edebilir, kapıyı açabilir vesaire vesaire… Ay ne sıkıcı konular! Ben kendi kişisel alanıma ve özgürlüğüme düşkün bir insanım. Bunu kabul ediyorum. Kimsenin beni kısıtlamasını istemem. Kendimi bile kısıtlayamam ki. Eğer söylenmemesi gereken bir şey söylemek istersem ve durmam gerekirse duramam. Bu benim yapım. Ve ben bu durumun titizliğini bildiğim için ben nasıl kısıtlanıyorken sıkılıyorsam karşımdaki kişinin de sıkılabileceğini düşünmeliyim. Eğer sevgiliniz bir psikopat veya narsist değilse kısıtlanmayı sevmez zaten :)

İlişkiler, kesinlikle çok sorumluluk alınması gereken, zorlu koşulları olan bir durumdur. Bu yükü taşımak bazılarımız için zordur. Evet insan sevdiği her şeye katlanabiliyor bunu da biliyorum. Ama sevdiği şeyin içeriklerinde hoşuna gitmeyen şeyler yavaş yavaş ağır gelirse işler değişir. Dengeyi çok iyi korumak lazım.

Ve konu bana geldiiii!!! Evet biraz garip olacak ama ona asla söylemedim. Söyleyemedim. Çünkü ben bile onu sevdiğimi hala kabul edemedim. Edemiyorum yapamıyorum. Beni neden sevsin? O yakışıklı, zeki vs. Ya ben? Bir kere ben ondan küçüğüm! Bana bakmaz ki. Ben ilk kez böyle bir şey hissettim.

Başkalarının yanındayken rahatsız hisseden, istediği gibi davranamayan ben; onun yanında gülüp, eğlenip her zaman kendim gibi oldum. Onu görünce sanki bir anda kendi kişiliğime dönüyormuşum gibi.

Bu çıkmazdan ciddi anlamda çıkamıyorum. Ne zaman vazgeçmeye çalışsam, başkasına ufacık bir ilgi kırıntısı hissetsem; o gece rüyama gelip beni öpüp gidiyordu. Size yemin ederim 6-7 kere yaşadım bunu. Daha benden haberi olmayan biri için dünyanın en sadık insanı oluyorum. Ve o, sevgilisiyle fotoğraflar atmaya devam ediyor. Evet farkındayım sevgilisi olan birine hislerim olması hiç etik değil fakat ben kendim geri çekildim. Ben izin verdim buna. Belki dur diyebilirdim, ama yapmadım, yapamadım. Benim aklım hiç daha fazlasına gitmedi. Ona sarılışım, bakışım yetti.

koparmadan çiçek koklar gibi aklımdasın.

Ama inanıyorum, bir gün buluşacağız,

Yıldızım ⭐️

Sevgilerle, Neşe…